Wachtkamer

Maandag tot en met vrijdag is er in de ochtend kliniek. Voor 8 uur vult de wachtkamer met patiënten. Mensen met een rendezvous en mensen die voor het eerst komen. Mensen van dichtbij en mensen van ver. De klachten zijn veelzijdig. De presentatie ook. De 18 jarige vrouw met maagpijn wordt met veel theater binnengedragen terwijl de man met een ingeklemde liesbreuk kalmpjes op zijn beurt wacht. De diversiteit aan klachten maakt het interessant. Over afwisseling niet te klagen. Naast de reguliere consulten als bijvoorbeeld hoge bloeddruk, maag, koorts, verkoudheid, suikerziekte, diarree, infecties en chirurgische klachten zijn er patienten die er uit springen.

Een vrouw komt met haar man en allebei maken ze zich zorgen over haar grote buik. Ze oogt zwanger maar nee, zegt men, dat is ze echt niet. Ze heeft vijf kinderen maar nu is ze echt niet zwanger. Al 8, misschien 9 maanden is ze niet ongesteld geweest maar ze is echt niet zwanger. Ze voelt beweging in haar buik maar dat is wind, ze is echt niet zwanger. Lichamelijk onderzoek toont een ruim 8 maanden zwangerschap. Met moeite accepteren ze dit maar nadat ze de baby zien op de echo gaan ze akkoord. Ze is zwanger, echt wel!

Een man komt met zijn zoontje van vier jaar oud. Algehele malaise en het jongetje ‘tiert’ niet. Zijn HIV test blijkt positief en voor vader slaat de diagnose in als een bom. Ik leg het vervolgtraject uit en de man heeft moeite om het allemaal te bevatten. Hij wist dat zijn zoontje mager was geworden en lethargisch was maar hij had gehoopt dat een middel tegen wormen zou helpen.

Een man in de 30 komt met huidproblemen en een gevoelsstoornis in zijn handen. De specifieke veranderingen aan oren en vingers plus dat verlies aan gevoel in zijn vingers geeft de verdenking lepra. Het departement van volksgezondheid wordt erbij betrokken en de man moet naar een ziekenhuis in Gonaives, een stad 2-3 uur ver weg, voor de test en behandeling. Door criminaliteit is reizen tegenwoordig niet makkelijk en na een aantal dagen afwachten gaat de man naar Gonaives. In Gonaives aangekomen vindt hij het ziekenhuis gesloten. Door onrust of door staking, het is onduidelijk, maar na de risicovolle reis dus geen test.

En natuurlijk is er de rubriek ‘klachten waarbij je hard probeert niet in de lach te schieten’.

• Als ik in de zon loop dan wordt mijn hoofd heet.
• Als ik veel gaap dan word ik moe.
• Als ik mijn neus ophaal voel ik soms slijm achter in mijn keel.
• Iedereen zegt dat ik een operatie nodig heb voor mijn liesbreuk maar ik heb liever gewoon een pil.
• Als ik in de ochtend wakker word en ik moet plassen maar ik blijf liggen dan doet mijn buik zeer.

Soms nemen dit soort klachten meer tijd in beslag dan een echt zieke patient en je belandt in een gesprek dat wal nog kant raakt. Een jonge man komt met de klacht dat als hij bepaalde bonen eet zijn buik zeer doet en hij krijgt diarree. Ik adviseer hem om deze bonen niet meer of niet vaak te eten want blijkbaar zijn zijn darmen er niet op gesteld. Zijn reactie: “Maar ik vind ze lekker! Ik WIL ze eten!”. We praten nog een tijd in de rondte en uiteindelijk gaat hij ontevreden weg. Dat ik geen pil heb waardoor hij die bonen zonder buikproblemen kan eten stelt hem zwaar teleur.

Je kunt veel zeggen over de kliniek maar het is niet saai!

Hartelijke groeten,
Jacqueline