Shoppen

In Nederland is dat een dagje de stad in, lekker van de ene winkel naar de andere winkel, kijken en vergelijken. Hier in de kliniek gebruiken we de term voor patiënten die van kliniek naar kliniek gaan met hetzelfde probleem. Shoppers.

Soms shopt men omdat men de tijd en de middelen heeft om eens een keertje heel ergens anders heen te gaan. Een auto vol met mensen uit Gonaives die eens even komen shoppen in de kliniek van Passe Catabois. Goede verhalen over gehoord dus laten we eens gaan kijken wat men daar heeft. Ik had een vrouw met allerlei kwaaltjes maar niets verontrustend. Ik zei dat ze wel erg ver van huis ging voor reguliere medicijnen die ze ook vast wel dichterbij kon krijgen. “Oh geeft niks, hoor” zegt ze vrolijk “ik ben met een groep, we wilden allemaal eens even hier geconsulteerd worden!”

Soms omdat men elders niet geholpen kan worden en men wanhopig zoekt naar genezing. Een jonge vrouw kwam vandaag en zelfs met het mondmasker zag ik de grote groei in haar gezicht. De linkerkant van haar kaak had een grote bult die ook al half haar mond ingroeide. Ze was al gezien door een ziekenhuis in Port au Prince en men had gezegd dat het een grote cyste in haar kaakbot was. Geen operatie mogelijk. Ik gaf aan dat ook wij dit soort aandoeningen niet kunnen opereren. Ik voelde me zo ellendig, zo’n lijden en ik had haar niets te bieden. Alleen pijnmedicatie. Maar ze bedankte me vriendelijk en zei: ‘Ik dacht het al… maar nu weet ik het zeker”.

Soms omdat men op zoek is naar dat ene wondermiddel voor een chronische klacht. Die oude stramme knieën. Aambeien. Die nare piep in de oren. Hoge bloeddruk. Die zeurende pijn in de linkerschouder. Suikerziekte. Ergens moet er toch een kliniek zijn met die ene pil waardoor de klacht helemaal geneest. Voor altijd beter. Een man komt met maagzuur. Al jaren last van. Ik schrijf hem omeprazole voor maar dat is geen goed idee. Iedere keer neemt hij die pillen en voor een tijd gaat het goed maar als de pillen op zijn…dan komt het maagzuur weer terug. Helpen niks, doen niks, nutteloos, punt uit. Elke keer als ze op zijn weer hetzelfde probleem, elke kliniek komt aanzetten met diezelfde pillen, hij is klaar met die omeprazole. Ik krijg er geen zinnig woord tussen. Ontevreden gaat hij zonder pillen naar huis.

En maak kennis met Mme Jean. Een trouwe shopper. Ze komt als diabeet al jaren in de kliniek maar houdt er zeker van om ook elders te shoppen. In Haïti maar ook in Amerika, als ze haar kinderen bezoekt. Vorige week kwam ze voor controle. Haar oude kaartje vergeten maar gelukkig herken ik haar. Ze ging naar het lab en haar bloedsuiker was goed. Als ik haar consulteer zegt ze dat ze nog wel wat medicijnen voor haar suikerziekte heeft. Ik vraag haar welke medicijnen en heel trots zegt ze: “Ik heb ze meegenomen, wacht even.” Ze loopt naar buiten en komt even later binnen met een tas. Een grote boodschappentas! Hoe toepasselijk. Een grote boodschappentas vol met medicijnen. Van ons, vanuit Amerika, het is een mengelmoes. Na sorteren van de medicijnen kan ik haar gelijk geven…ze heeft nog wel wat medicijnen voor haar suikerziekte!