Terugkijken

Het is het einde van het jaar en dan krijgen we de neiging om terug en vooruit te kijken. Door twee patiënten werd ik gedwongen om ver terug te kijken.

De eerste was een oudere vrouw die in de kliniek kwam met haar dochter. Haar dochter kwam me zo bekend voor en opeens wist ik het: ‘Micheline! Haar gezin! Sandi slapend op een stoel!’. Jaren geleden maar ik wist niet hoe lang. Later zocht en vond ik haar verhaal op mijn blog:

“05 Maart 2013
De afgelopen week twee keer naar het ziekenhuis in Port de Paix gereden met een vrouw en haar drie kinderen. Sandi, een meisje van 3 jaar, kwam in de kliniek twee weken geleden. Ze was ziek en knapte niet op met antibiotica. De HIV-test bleek positief te zijn. Ze heeft een zus van 7 jaar, Chaneika, en een broertje van 7 maanden, Givenslee. Haar vader is overleden. Het hele gezin, ook de moeder, Micheline, blijkt HIV positief te zijn. We hadden er al op gerekend maar toen de uitslagen kwamen was het toch even slikken. Chaneika oogt gezond en is ‘al’ 7 jaar oud geworden zonder problemen en Givenslee is een tevreden dikke peuter met oog voor alles wat beweegt. Maar dus allemaal hebben ze HIV. Het waren 2 lange dagen van wachten, testen, gesprekken en weer wachten. Aan het einde van de dag was iedereen, inclusief ik, helemaal kapot. En vooral Sandi had het zwaar. Op een gegeven moment was ze zo moe dat ze zittend op een metalen klapstoel in slaap viel.”

Na al die jaren, alle vier nog steeds op behandeling en Sandi is inmiddels een tiener. De foto van toen verwoordt voor mij nog steeds de impact van HIV op zo veel levens. Ook jonge levens. Het was zo goed om Micheline te zien en om te horen dat zij en haar kinderen met behandeling in goede gezondheid zijn. En ik ben zo blij dat na de begeleiding Micheline de verantwoording voor de behandeling heeft genomen en gehouden.

De andere patiënt was een vrouw die kwam in mijn dienst vanwege problemen bij 9 maanden zwangerschap. Tijdens het consulteren en in gesprek met haar en haar man had ik een soort déjà vu gevoel. Alsof ik al eens eerder zo had gezeten met hen. Uiteindelijk stelde ik de vraag: “Waarom komen jullie mij zo bekend voor?”. De vrouw zei dat ze zich al had afgevraagd of ik hen niet herkende. Ze vertelde hoe ze opgenomen geweest was met cholera en dat het vinden van een ader voor een infuusnaald een strijd was geweest vanwege haar slechte toestand en hoe onstabiel ze de eerste nacht was geweest. ‘Mw pat kitew domi/door mij kreeg je geen slaap’ zei ze. Mijn nacht met haar kreeg zij op dat moment niet mee. Dat hoorde ze later van haar man die ook de hele nacht bij haar was geweest. Dat was dus waarschijnlijk in de choleratijd van 2011 of 2012. En nu hoogzwanger van hun derde kind.

Terugkijken en vooruit kijken. Afgelopen jaar was een intensief jaar vol onzekerheden en zorgelijke ontwikkelingen; met name door de economische, politieke en humanitaire crisis in Haiti. En helaas hebben we menselijk gezien weinig reden om te denken dat volgend jaar veel beter zal zijn op dat gebied. Vooruit kijken is moeilijk. Hoop houden voor een positieve verandering is moeilijk. En toch, te midden van alle moeilijkheden perspectief blijven zien. “De vreugde in elke dag zien is een tegenwicht, een verzet, tegen de angst, hopeloosheid en machteloosheid.” zei ik in een eerdere blog dit jaar. De vreugde in elke dag. Of de vreugde van ver terug kijken nemen om vooruit te kunnen blijven kijken. In Hoop.

Gezegende Kerstdagen en een gezond en voorspoedig 2023.