Was

Als huisvrouw zit ik ver onder de maat. Koken, wassen, schoonmaken, naaien, het boeit me niet en ik kan op huishoudelijk gebied net weg komen met minimale inzet en kunde. In Nederland is dat te verbloemen door gebruik te maken van apparaten en handige dingen. Niet in Haiti.
Geen wasmachine hier en dus alles met de hand wassen. De vrouwen hier zitten een dag bij de rivier of een waterpunt. Hun wastechniek, een wrijf/knijpbeweging met de ene hand over de pols/palm van de andere hand, volgens mij moet je ermee geboren worden. Die techniek zit in je bloed. Of niet. Ik kan het niet. Volgens de Haitiaanse vrouwen ‘doe ik de was als een man’. En dat is geen compliment.

Met een bonte was kan ik me net redden. Absoluut niet op het niveau van een Haitiaanse vrouw; ik denk dat zij het waarschijnlijk meer als kleren rondflodderen in zeepwater zullen zien dan echt wassen. De witte was? Een vlek moet bereid zijn om zich snel over te geven. En als ik heb geprobeert om een vlek te verwijderen en het lukt niet, dan is het geen vlek meer maar een ‘markering in de stof’. In mijn ogen. Niet in de ogen van een Haitiaan. Men wast en wast en wast en die vlek zal eruit gaan, al wrijf je de stof zo goed als stuk. Welke zeep hoe en wanneer te gebruiken, wel vooraf weken of niet, je kunt het me 10 keer uitleggen maar die wetenschap gaat mijn pet te boven.

Hoe kom ik bij het onderwerp van deze blog? Huishouden boeit me niet en toch een blog hierover. En het boeit jullie waarschijnlijk ook niet. In alle problematiek gaat mijn blog over…de was. Ik zal het proberen uit te leggen. Elke maand probeer ik te delen wat er die maand voor mij het meest op de voorgrond staat. En bij het terug denken over deze maand kwam ik steeds uit bij ‘de redding van mijn broek’. Hulp op het juiste moment.

Kleding kopen in Haiti is niet makkelijk. Alles ligt tweedehands op straat en je moet maar net je maat vinden. Op straat flaneren is nu ook echt geen goed idee en met een tussenpersoon betaal je je vaak scheel. Mijn kleren zijn mij dus dierbaar. En laat nu net mijn favoriete lichte 3kwart spijkerbroek onder het bloed komen te zitten. Vaak is een tijd weken in water al een hele stap richting schoon worden maar deze keer zag het er niet hoopvol uit. Borstelen met zeep hielp ook niet. De broek bleef roestkleurig. Ik begon te accepteren dat het einde verhaal was voor de broek. Een schijnbaar onbelangrijk verlies maar op dat moment was het even de bekende druppel. Op dat moment komt er een vrouw aan huis die betrokken is bij het schoolproject. Ik leg uit waarom ik terneergeslagen zit bij een emmer met zeepsop tot aan mijn oren. ‘Niks verloren’ zegt ze en ze grijpt de broek en de zeep. En ze krijgt het voor elkaar. De broek is nog nooit zo krachtig gewassen en heeft waarschijnlijk een trauma maar…schoon!

Misschien is het moeilijk voor jullie te vatten maar die vrouw werd op dat moment een symbool. Hulp op het juiste moment. Iets niet verliezen is opeens winst. Er zijn veel kleine en grote dingen die meetellen in het zien van de winst, de vreugde in elke dag. Wat wanneer hoe meetelt hangt af van de situatie en persoonlijke interpretatie. Voor mij telt dit.

Volgende blog gaat over vegen en moppen..

Hartelijke groeten,

Jacqueline