Keukentafel

Aan de keukentafel. Koffie. Schaaltje yoghurt met roosvicee. De kachel lekker warm in de rug. En dan voelt het gewoon. Normaal. De reis binnen Haiti was te plannen maar bleef onzeker omdat het afhankelijk was van factoren die niet te beinvloeden waren. De reis van Haiti naar Nederland was lang. De reis terug eind maart zal ook lang en onzeker zijn.

Maar eenmaal aan de keukentafel is het zo vergeten en voelt het gewoon, normaal. De twee werelden, Haiti- Nederland, zijn zo verschillend dat de overgang naadloos is. Gewoon weer in Nederland. Maar wel genieten van de verschillen! Slapen in een koude kamer onder een dik dekbed. Simpelweg in een trein of auto stappen en op weg naar waar je maar wilt. (Ik vertel maar niet dat ik de autolampen aan liet staan en zo met een lege accu kwam te staan.) Eten wat ik wil. Eindelijk naar de tandarts. De warme douche…

Maar het grootste genieten is het zien van familie en vrienden. Ik zuig het op als een spons en zal er lang op kunnen teren.
Ik kan er over uitweiden maar ik denk dat iedereen wel kan begrijpen wat een zegen elkaar weer zien is. Familie en vrienden zijn èèn van de grootste zegeningen in het leven. Wat ik met name voel is dankbaarheid dat we elkaar weer mogen zien. En ook wat een voorrecht het is om zo’n basis, zo’n netwerk te hebben. Hoe het kontakt is gebleven, ondanks de afstand, tijd en vaak slecht bereik, en dat het geen moeite kost om de draad in persoon weer op te pakken. Genieten.